Σκέπτομαι θύμησες παλιές
και πάθη περασμένα
που κι ο καιρός αν πέρασε
δεν είναι ξεχασμένα.
Αναδεύοντας τις μνήμες μας,θέλοντας και μη,φθάνουμε εκεί από
όπου ξεκινήσαμε,ο καθένας για το μικρό ή μεγάλο ταξίδι,κοντινό ή
μακρινό,σύντομο ή μεγάλης διάρκειας.
Δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά.Αυτή είναι η
μοίρα μας,Να επιστρέφουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.Έστω και νοερά.Να θέλουμε
και να πρέπει να θυμηθούμε,αυτά που θα μας φέρουν πίσω,στα χρόνια που
ζήσαμε,όπως τα ζήσαμε.
Απλά,λιτά,χωρίς
πλούτη και πολυτέλειες.Με πολλή και σκληρή δουλειά,σε χρόνους και καιρούς
δύσκολους.Όταν όλοι είχαμε ένα κοινό στόχο,την εξασφάλιση του
<επιούσιου>.Η καθημερινότητα δύσκολη,τα μέσα ελάχιστα,η ψυχαγωγία
ανύπαρκτη,η διασκέδαση άγνωστη.
Και μέσα σ όλα αυτά,οι συνεχείς,επίμονες,μονότονες,ενίοτε
κουραστικές παροτρύνσεις των πατεράδων μας.<κοίτα να μάθς γράμματα,να φύγς
να γλυτώσεις,δε βλέπς τι τραβάει ο πατέρας;να ζήσεις σαν άνθρωπος!!! Άμα δε
θέλς γράμματα να μάθς μια τέχνη,αρκεί να φύγς απου δω.
Και.... τους ακούσαμε τους πατεράδες μας.Φύγαμε.....Άλλοι
για τέχνες,άλλοι για γράμματα.Τα παιδιά μεγάλωσαν κι έμαθαν τέχνες κι έμαθαν
γράμματα.....Δεν υπήρχε ούτε ένα σπίτι που δεν είχε τουλάχιστον έναν απόφοιτο
του τότε Γυμνασίου,ή απόφοιτο Α.Ε.Ι.Αυτό το μικρό και φτωχό χωριό, είχε
περισσότερους μαθητές και φοιτητές από όλα τα γειτονικά χωριά.Κάποιοι έκαναν
ακόμη μεγαλύτερο τόλμημα,πήραν το δρόμο της ξενιτιάς,αναζητώντας καλύτερη
τύχη.Αμερική,Αυστραλία,Ευρώπη,παντού υπήρχαν Λουτριώτες.
Και ναι,οι Λουτριώτες έκαναν επιχειρήσεις και
πέτυχαν.Ασχολήθηκαν με την τοπική αυτοδιοίκηση και διέπρεψαν.Έγιναν στελέχη της
Δημόσιας διοίκησης,της Εκπαίδευσης,της Υγείας,των Ενόπλων Δυνάμεων,των Σωμάτων
Ασφαλείας και διακρίθηκαν.Από όπου κι αν πέρασαν άφησαν τη σφραγίδα τους.Έκαναν
σπίτια σύγχρονα,αγόρασαν αυτοκίνητα,τρακτέρ,γεωργικά μηχανήματα,
,χωράφια.Τόλμησαν και πέτυχαν.
Ένα ακόμη στοιχείο που κάνει το χωριό μας διαφορετικό από τα
άλλα είναι και το ότι σ αυτό, έζησαν και ζουν ακόμη αρμονικά,τρία διαφορετικά
<μελέτια>.Ντόπιοι,Σαρακατσαναίοι και Βλάχοι,όλοι μαζί,δίπλα δίπλα,στα
σπίτια,στα μαντριά,στις αγροτικές δουλειές,στα καφενεία.Ένα χωριό χωρίς
μαχαλάδες ανάλογα με την καταγωγή των κατοίκων όπως σε άλλα
κοντινά,Μαυροβούνι,Κουτσόχερο,Αμυγδαλέα κ.α.
Φυσικά από τότε όλα άλλαξαν.Οι συνθήκες διαβίωσης,η
καθημερινότητα,οι στόχοι,τα ενδιαφέροντα.
Αυτά όμως που σημάδεψαν τη ζωή μας,παρέμειναν
αναλλοίωτα,ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη και την ψυχή μας.Ποιός απο εμάς δεν
θυμάται τα μπάνια στα ,<Σουλούτζια> και το ποτάμι κρυφά απ τους πατεράδες
μας; Ποιος δεν θυμάται τις πρωτομαγιές στο Δουβλατάν με τα γαϊδουράκια; Ποια
δεν θυμάται τη <βόλτα> των κοριτσιών στις γιορτές,απο την πόρτα του Νανά
ως την πόρτα του Γερούκη και πίσω πάλι και μάλιστα υπό την διακριτική επιτήρηση
των πατεράδων,αδελφών,ενίοτε και επιστρατευμένων προς τούτο εξαδέλφων;Υπάρχει
κάποιος που δεν θυμάται το τζου-μποξ του Παλαμίδα;το μεγάφωνο του
Τσιάκαλου;Ξέχασε κανείς τις <γομαρογκιλήστρες> στον μεριά και στ αλώνια
που κυνηγούσαμε τα γαϊδούρια για να ελευθερώσουμε το χώρο που θα παίζαμε
μπάλα;Ξέχασε κανείς τις καλοκαιρινές εξορμήσεις,στα ρέματα και τα χωράφια για
γκόρτσα και σύκα; Ξέχασε κάποια την ημέρα που έφευγε νύφη απ το χωριό;Ξέχασε
κάποιος την ημέρα που πήρε το λεωφορείο
να πάει φαντάρος; Ξέχασε κάποιος.....κάτι......;;;;;;;;
Γεια σας συγχωριανοί,όπου κι αν είστε.-
Θεόδωρος Μπελαής
